Duminica 14 ‘d Fërvé 2021 – Ultima duminica apress ëd l’Epifanìa
Leture bìbliche: Salm 50:1-6; 2 Rè 2:1-12; 2 Corint 4:3-6; March 9:2-9 con le vos ëd Pàul Castlin-a, March Moretti, Màssim Marietta, Anin Ferrero, Gianni Marietta.
La fidelità a la comission che Dé a l’ha fidane a sarà arcompensà: a-i é gnun dubi a cost rësguard! A-i è ‘dcò gnun dubi al rësguard ch’a-i sarà ‘n giudissi an s’ lòn ch’i l’oma fàit ant la vita, përchè i soma stàit creà da Dé coma ‘d creature responsabij. Cost prinsipi a l’é fortì ant ël Salm 50, ch’a doverta ancheuj nòstre leture bìbliche. La misteriosa assunsion an cel dël profeta Elìa (contà an nòstra sconda letura) an mostra coma che Nosgnor a fasa onor a coj ch’a lo servo con fidelità. La consacrassion al servissi ‘d Dé a l’é ‘dcò mostrà da l’esempi dl’apòstol Pàul ant la tersa letura, anté che chiel a spiega la rason përchè a-i son tanti che pura a arfudo la salvassion ch’a n’é sporzùa ant la Përson-a e euvra dël Crist. Mersì a Dé, tutun, a-i é coj ch’a doverto j’euj e, quand ch’a vëddo la glòria dël Crist ëstermà an soa ùmil umanità, e l’arsèivo con fèj, a mancheran pa d’otnì la grassia dla comunion eterna con Chiel, fin-a dëdlà dla mòrt. Sossì a l’é lòn ch’an mostra nòstra quarta letura, ciapà dal vangel ëscond March. A-i é pròpi da penseje bin ansima a ste ròbe-sì.
I. Salm 50:1-6
L’esse uman a l’é na creatura foravìa diferenta da tute j’àutre. A l’esse uman a l’é stàit fidà ‘l meinagi, l’aministrassion, d’ës mond e a dovrà rendne cont a Dé, che ‘l padron a l’é Chiel. A vnirà ‘l dì che ‘l mond antregh (minca un ëd nojàutri) a sarà convocà për esse sogetà al giudissi ‘d Nosgnor. Per tanti, Dé a sarà tanme “un feu ch’a divora”, coma ch’a dis ës Salm – e i na savoma ‘l motiv! Nen vera? Fin-a ‘l pòpol dij Sò elet, ch’a l’é ciamà a esse “sacerdòt” ëd Dé an cost mond, a dovrà rende cont ëd lòn ch’a l’ha fàit. “La tera e ‘l cel” a na saran testimòni. Còsa a diran lor al Giùdes ëd nojàutri? Ancheuj i lesoma mach ij prim ses vers ëd cost Salm, ch’a fortiss che un giudissi ëd sicur a-i sarà: gnun a l’ha da fesse d’ilusion ch’a-i sarà nen o ch’a podrà passeje fàcil.
“Nosgnor, ël potent, a l’é Dé e a l’ha parlà. A l’ha convocà tuta l’umanità da l’alvant fin-a al ponent. Dal mont Sion, la përfession ëd la blëssa, Nosgnor a splendriss. Nòstr Dé as avzin-a e as na stà nen ciuto. A va anans a Chiel un feu ch’a divora. Dantorn a Chiel a-i é na tempesta furiosa. A l’ha convocà la tèra e ‘l cel për esse ij testimòni dël giudissi ëd Sò pòpol: “Porteme coj ch’am sio fedej – coj ch’a l’han fàit n’aleansa con Mi për l’oferta ‘d sacrifissi”. Peui, che ij cej a proclamo Soa giustissia, përchè Nosgnor, pròpi Chiel, a l’é ‘l Giùdes!”.
II. 2 Re 2:1-12
Dij fàit bin misterios, ch’i na savoma pa dene na spiegassion, a son coj ch’a son contà an ës test. Ël profeta Elia, eminent portavos ëd Nosgnor, a l’é pijà an cel a la presensa midema ‘d Dé. La comunion che chiel a l’avìa con Nosgnor an sla tera, a seguitrà ant l’eterna beatitùdin. Ël profeta Elisé a porterà anans sò ministeri e a sarà dotà dël medésim ëspirit profetich d’Elìa. An piasrìa bin conòsse, a nojàutri, coma ch’a peudo capité dë ste ròbe-sì, ma a l’é nen acordane ‘d savèjlo. A l’é inùtil ëd fé ‘d speculassion a cost rësguard. Arseivoma costi fàit coma ‘d verità e is arlegroma che ‘l servissi fidel a Nosgnor a sarà bin arcompensà. Gnente e gnun a podrà gavene ‘l premi ‘d porté a compiment lòn ch’a Dé a l’ha fidane. Tut lòn che Nosgnor a fà a l’é ver e bon e is fidoma ‘d Chiel e ‘d Soa Paròla.
“Anans che Nosgnor a l’avèissa fàit monté Elìa an cel ant un mulin d’aria, Elia a l’era partì da Ghilgal con Elisé. Elia a l’ha dìt a Elisé: “Resta ambelessì, përchè Nosgnor a l’ha dime d’andé a Betel”, ma Elisé a l’ha rësponduje: “Për la vita ‘d Nosgnor e për toa vita midema, i giuro che mi it chitrai mai!”. Anlora a son calà ansema a Betel. Ël grup dij profeta ch’a-i era a Betel a son vnù da Elisé e a l’han dije: “Sas-to che ancheuj Nosgnor a portrà via da ti tò magister?”, e a-j rëspond: “Èh, i lo sai bin, ma parlé nen, sté chet”. Peui Elia a l’ha dit a Elisé: “Resta ambelessì përché Nosgnor a l’ha dime d’andé a Gerico”, ma Elisé a l’ha rësponduje: “Për la vita ‘d Nosgnor e për toa vita midema, i giuro che mi it chitrai mai!”. Anlora a son rivà ansema fin-a a Gerico. Ël grup dij profeta ch’a-i ero a Gerico a son ëvnù da Elisé e a l’han dije: “Sas-to che ancheuj Nosgnor a portrà via da ti tò magister?”, e a-j rispond: “Èh, i lo sai bin, ma parlé nen, sté chet”. Peui Elia a l’ha dit a Elisé: “Resta ambelessì përché Nosgnor a l’ha dime d’andé al fium Giordan”. ma Elisé a l’ha rësponduje: “Për la vita ‘d Nosgnor e për toa vita midema, i giuro che mi it chitrai mai!”. Anlora a l’han seguità a marcé fin-a al Giordan. A son andaje ‘dcò sinquanta òm dal grup dij profeta e a l’han vardaje da lontan antramentre che Elia e Elisé a l’ero fermasse dacant al fium Giordan. Anlora Elia a l’ha pijà sò mantel, a l’ha anrolalo e a con lòn a l’ha frapà l’eva. A l’é parèj che ‘l fium a l’é dividusse e ij doi òm a l’han traversalo a pé sùit! Quand ch’a son rivà da l’àutra part, Elia a l’ha dit a Elisé: “S’a-i é quejcòsa ch’i peudo fé për ti prima ‘d mia partensa, ciamëmla pura”. Elisé a l’ha rësponduje: “I l’avrìa tant piasì d’arsèive na dobia porsion ëd tò spirit e dventé tò sucessor”. Elia a l’ha replicà: “It l’has ciamame quejcòsa ‘d malfé! Se ti t’im vëdde mentre ch’i parto, anlora it lo arseivras, dësnò nò!”. Damentre ch’a marciavo anans e ch’a parlavo, a l’improvista a l’é comparuje ‘n chèr ëd feu tirà da ‘d cavaj ‘d feu. A l’é piassasse an tra ij doi òm, a l’ha separaje e Elia a l’é stàit portà ‘n cel ant un mulin d’aria. Elisé a l’ha vëddulo e a l’ha crijà: “Mè pare! Mè pare! I vëddo ij chèr e la cavalerìa d’Israel!”. Quand ch’a son disparù da la vista, Elisé, tant ch’a l’era bolversà, a l’ha s-ciancà soa vestimenta an doi tòch”.
III. 2 Corint 4:3-6
Ël servissi ch’a rend a Nosgnor l’apòstol Pàul ant l’anunsi dl’Evangeli dël Crist, a l’ha na bon-a e granda riussìa e lòn che chiel a l’ha scrivù sota l’ispirassion ëd Dé a séguita ancheuj a mné al Crist e a dotriné ‘d person-e ‘d minca sòrt ant tut ël mond. Tut sossì, contut, a rivava pa sensa ch’a fussa fòrt contestà da ‘d përson-e che cost Evangeli a lo arfudavo e as na fasìo sbefia. Coma ch’as podrìa spieghé cost arfud? L’apòstol a lo dis ant ël tòch ëd soa sconda litra ai cristian ëd Corint, che adess i andoma a sente.
“S’a smija che la bon-a neuva dl’Evangeli ch’i nunsioma a sia coma stërmà darera na tenda, a l’é parèj mach për coj ch’a son an sla stra dla perdission. Sàtana, ch’a l’é ‘l dé ‘d cost mond, a l’ha sborgnà la ment ëd coj ch’a chërdo nen, parèj ch’a vëddo nen la lus gloriosa dla Bon-a Neuva e ch’a capìsso nen cost messagi riguard la glòria ‘d Crist, ch’a l’é la rapresentassion precisa ëd Nosgnor. I andoma nen an gir coma ‘d blagheur ch’a parlo mach ‘d lor medesim. I predicoma che Gesù Crist a l’é ‘l Signor e nojàutri i soma mach vòstri sërvent për amor ëd Gesù. Përchè Nosgnor, ch’a l’ha dit che la lus a eclatèissa an sël top, a l’ha fàit che costa lus a splendèissa ‘nt nòst cheur parèj ch’i podoma conòsse la glòria ‘d Dé ch’as peul vëdse an sla facia ‘d Gesù Crist”.
IV. March 9:3-9 – La Trasfigurassion
L’identità gloriosa dël Crist, a l’é pa na ròba ch’a sìa ciàira a tuti, ma a la vëddo mach coj ch’a l’é daje ‘d fene l’esperiensa, tanme ij dissépoj Pero, Giaco, e Gioann, ant l’episòdi dla Trasfigurassion dël Crist che adess i andoma a sente. Lor a arsèivo ‘l privilegi ‘d contemplé, prima dël temp, “chi ch’a së stërma” ant l’umanità ‘d Gesù ‘d Nasaret , përchè ‘d lòn lor a dovran ess-ne ij testimòni. An cola vision, lor a arseivran ëdcò la conferma che coj ch’a saran trovà fidej a Dé, tanme Mosè e Elìa, a arseivran la grassia fin-a ‘d trapassé la mòrt për esse per sèmper con ël Crist. Lolì a val ëdcò për nojàutri!
“Ses di apress, Gesù a l’ha pijà con chiel Pero, Giaco e Gioann, e a l’ha mnaje da banda an su ‘d na montagna àuta e Gesù a l’é stàit trasfigurà dë ‘dnans a lor, Soe vestimente a son dventà splendriente e tant bianche che gnun tenzior dël mond a l’avrìa mai podù sbianchije parèj. An col istèss moment a l’é comparije Elia e Mosè, ch’a parlavo con Gesù. Anlora Pero a l’ha sclamà: “Magìster, coma ch’a l’é bel ësté ambelessì! Foma tre caban-e: un-a për ti, un-a për Mosé e n’àutra për Elia!”. Pero a l’ha dit parèj përchè a savia pròpi pì nen còsa ch’as disèissa, tant ch’a l’era lë sparm ch’a l’avìa ciapalo. A l’é vnuje, peui, na nìvola ch’a l’ha quataje con soa ombra e a l’é surtìa da la nìvola na vos ch’a disìa: “Sto-sì a l’é mè car Fieul: scotelo!”. A l’improvista, an vardandse dantorn, a l’han pì nen vëddù d’àutri che Gesù ch’a stasìa con lor. Mentre ch’a calavo giù da la montagna, Gesù a l’ha comandaje ciàir ëd conté a gnun lòn ch’a l’avìo vëddù fin a tant che ‘l Fieul ëd l’Òm a fussa arsussità dai mòrt. Sòn a l’han tenulo daspërlor, ma tra ‘d lor a dëscutìo còsa mai a fussa col arsussité dai mòrt’.
Orassion
Nosgnor! Che anans la passion ëd Tò Fieul unigènit it l’has arvelà Soa glòria an sla santa montagna, acòrdane che nojàutri ant la contemplassion për fej ëd sòa facia, i podoma avèj la fòrsa ‘d portè nòstra cros e d’esse cambià a Sòa imàgine da glòria a glòria; për Gesù Crist, nòst Signor, ch’a viv e regna con Ti e con lë Spirit Sant, un sol Dé pr’ ij sécoj dij sécoj. Amen.
Leave a Reply