Job, cap. 36 e 37

36

Quart discors d’Eliu

¹A tut lòn che già a l’avìa dit, Eliu a l’ha giontaje ‘dcò cost discors-sì. A l’ha dit: ²“Ancora ‘n pòch ëd passiensa e it farai vëdde d’àutr, përchè a-i é ancora da dì d’àutre ròbe an dëfèisa ‘d Nosgnor. ³I la ciaperai a la longa con ël mojen ëd mè savèj, për rende giustissia a mè Creator. ⁴Mìe paròle a son nen d’àutr che vrità, përchè mia conossensa a l’é granda.

⁵Nosgnor a l’ha na potensa granda, ma chiel a dëspressia gnun! A l’é potent e frem ant ij sò propòsit. ⁶Chiel a lassa nen vive j’émpi, ma a-j fà giustissia ai pòver. ⁷A gava pa j’euj da dòss ai giust: a-j fà sté an sël tròno con ij rè, esaltàndje për sèmpe. ⁸A dovèisso mai esse gropà con caden-e, o strenzù da le liasse dla tribulassion, ⁹chiel a-j na dà a conòsse le rason. A-j fà vëdde soe colpe, ij sà pecà d’orgheuj. ¹⁰Chiel a-j lo arvela për soa coression e a-j dis ch’a l’han da slontanesse dal mal. ¹¹Se lor a scoto e ubidisso a Dé, anlora a ‘rseivran soe benedission e a saran ant la prosperità për tuta soa vita. Tùit ij sò agn a-j saran agreàbij. ¹²Nopà, se a voreran pa scoté, lor a passeran da l’àutra part dël fium ëd la mòrt e a vniran a la fin an soa folairà. ¹³Coj che a l’han nen Dé ant ël cheur as nurisso ëd ràbia. Fin-a quand che Dé a-j castiga, as arfuso d’invoché sò agiut^[1]. ¹⁴Soa ànima a l’é già mòrta da giovo e soa vita ‘d lor as dëstissa vastà ant la dësbàucia^[2]. ¹⁵A l’é për ël mojen ëd le tribulassion che Nosgnor a salva coj ch’a patisso. ¹⁶Dun-a, Nosgnor a libererà ‘dcò ti, Giòb, dal dëstrèit dl’angossa: a sò pòst it trovras un leu sensa sagrin e na tàula pien-a ëd ròba bon-a da mangé.

¹⁷Ti, contut, it ses ossessionà da la chestion se j’émpi a saran condanà o nò. Sagrinte nen ëd lolì: ël giudissi e la giustissia a saran onorà. ¹⁸Fà bin atension che l’abondansa dij beni at fasa nen andé fòra ‘d carzà, e s’at fan na granda oferta për catete, ti acetla nen. ¹⁹Podrìa-la fòrsi toe richesse o ij tò sfòrs fé chité toe aflission? ²⁰Abie gnun-a anvìa che la neuit a peuda stërmete, përché la neuit a l’é pròpi ‘l moment che la gent grama a l’é tirà fòra da soe ca. ²¹Pijte varda ‘d nen virete a la përversità, përchè Nosgnor a l’ha mandà ij tò patiment pròpi për tirete fòra dal mal.

²²Dabon, Dé a l’é esaltà an sò podèj: i l’oma gnun magìster ch’a sìa pì vajant che chiel. ²³A-i é gnun ch’a peussa dije còsa fé, opura “It l’has pa fàit bin”. ²⁴A l’opòst, dà glòria a soe euvre poderose e àuss-je ‘d cant ëd làude. ²⁵Tuti a peudo vëdde ste còse-sì, bele se da leugn.

²⁶Vera, Dé a l’é tant grand, ch’i rivoma pa a conòslo: chi a peul conté ‘l nùmer dij sò agn? ²⁷Le stisse d’eva, chiel a-j tira an àut e ij sò vapor a-jë slingua an pieuv ²⁸svërsà da le nìvole e gossà a verse an sla gent coma na benedission. ²⁹Chi peul comprende la dëstèisa dle nìvole e jë strun ch’a seurto da soa ca? ³⁰Varda, a jë spantia ansima sò sluss e a quata l’ancreus dël mar. ³¹A l’é për ël mojen ëd costi àt potent che chiel a dà da mangé a la gent e a-j dà ‘d ròbe bon-e an abondansa. ³²Soe man a son armà ‘d lòsne e a-j campa contra di sò bërsaj. ³³Sò tron a nunsia soa presensa; la tempesta a nunsia soa flin-a afoà.

Nòte

1. ↑ O “a ciamo pa d’agiut cora che Dé a jë strenz an caden-e”.
2. ↑ “l’inmoralità”.

https://pms.wikisource.org/wiki/La_Bibia_piemont%C3%A8isa/Testament_Vej/Giob/Giob_36

36

¹Mach a pensé a tut sossì am ven ël baticheur, ël cheur am tërmola. ²Scota, scota, lë strun ëd soa vos, ël rabel ch’a seurt da soa boca. ³Sota ij cej a së spantia la lòsna e sò sluss a riva fin-a ai finagi dla tèra. ⁴Ël tron a-j barbòta darera – la vos tremenda dla majestà ‘d Nosgnor. Chiel a lo tratniss pa quand ch’a parla. ⁵La vos ëd Nosgnor a l’é gloriosa ant ël tron. Nojàutri i podoma gnanca imaginesse quant ch’a sìa potenta.

⁶Chiel a-j dis a la fiòca: Tomba an sla tèra! E a le pieuve: Tombé a verse! ⁷Antlora tuti a chito ‘d travajé për podèj esse jë spetator ëd soa potensa. ⁸Le bes-ce servaje drinta soe tan-e a së stërmo e as quacio sota sò arpar. ⁹La bùria a riva dal mesdì e ‘l ginich da tramontan-a. ¹⁰Ël sofi ‘d Dé a forma la giassa e la dëstèisa d’eva as congela. ¹¹Le nìvole as càrio d’umidità e da lor a së spantio le lòsne. ¹²A-i fà vagolé daspërtut conform a sò comand, përchè a faso lòn ch’a l’ha ordinaje an sël mond antregh. ¹³Pieuva o sol a son mandà an sla tèra o për castigh o për segnal ëd soa granda misericordia.

¹⁴Fà tension a sòn, Giòb! Fërm-te e consìdera le maravije ‘d Dé. ¹⁵Sas-to ti, coma che Dé a-j comanda e coma ch’a fa la nìvola a fé lë sluss ëd la lòsna?¹⁶ It conòsses com a bàutio le nìvole për ària e le fiamenghe atività ‘d col ch’a l’é perfet an conossensa? ⁷¹Quand ch’it s-ciope dal calor ant ij tò vestì quand ch’a chita ‘l vent dël meridion e la tèra a s’arlama, ¹⁸Nosgnor a fà riflete ‘l calor coma da në specc ëd bronz. Podries-to fé l’istess?

¹⁹Va a mostrene lòn ch’i l’avroma da dije. Nojàutri i soma tròp ant lë scur për podèj pronteje nostre rason. ²⁰Forsi che as peul comandeje: ‘Adess i veui parlé mi?’. Nojàutri i podoma gnanca parlé për la confusion ch’i l’oma an testa! ²¹Coma i podoma pa vardé ‘l sol quand ch’a brila ant ël cel quand che ‘l vent a l’ha bofà via le nivole, ²²ant l’istessa manera në splendrior d’òr a ven da la montagna ‘d Dé. Chiel a l’é arvëstì ‘d në splendrior ch’a sbòrgna. ²³Nojàutri i podoma gnanca imaginesse la potensa dël Tut-potent. Tutun, combin ch’a sìa giust e drit, chiel an crasa pa. ²⁴Për lòn j’òm a l’han tëmma ëd chiel: tuti coj ch’a son savi a-j rendo l’onor e la venerassion ch’a-j aparten-o.

https://pms.wikisource.org/wiki/La_Bibia_piemont%C3%A8isa/Testament_Vej/Giob/Giob_37